Το Αιγαίο μοιράστηκε στα δύο.
Η γραμμή τραβήχτηκε σιωπηλά, αλλά με φωτιά. Ανατολικά, τα πολεμικά της Τουρκίας. Δυτικά, σιωπή, αγωνία, και νησιά ξεχασμένα. [English] The Aegean was split in silence, yet with fire. Turkish warships stood east of the line. To the west, only silence and forgotten islands. [Ελληνικά] Δεν έφτανε πλοίο απ’ την Ελλάδα. Ο ανεφοδιασμός κόπηκε. Η πείνα πλησίασε. Κι όμως, όσοι είχαν γη… έσπειραν. Η αυτάρκεια έγινε σωτηρία. Η πίστη, όπλο στα χέρια του απλού. [English] No ships came from the mainland. Supply lines vanished. Hunger crept in. But those who had land… sowed seeds. Self-sufficiency became salvation. And faith, a silent weapon in humble hands. [Ελληνικά] Κι όταν όλα φάνηκαν χαμένα… Ο ουρανός δεν σώπασε. Μια φλόγα άναψε στα βάθη της ψυχής. Ο Θεός δεν εγκατέλειψε την ελπίδα. [English] When all seemed lost… Heaven did not remain silent. A flame ignited in the soul’s depth. God did not abandon hope. φωνή] Ο καιρός της ειρήνης τελειώνει. Σύννεφα μαύρα συγκεντρώνονται πάνω απ’ το Αιγαίο. Η γραμμή τραβήχτηκε πίσω – στη μέση της θάλασσας. Δεν είναι πλέον σενάριο. Δεν είναι απειλή. Είναι σχέδιο. Η Τουρκία κινείται. Πλοία, βάσεις, χάρτες, δηλώσεις. Όλα δείχνουν πως έρχεται κάτι μεγάλο. Όχι ασκήσεις. Όχι διπλωματία. Πόλεμος. Και εμείς; Τι κάνουμε; Κοιμόμαστε μπροστά στην οθόνη. Πιστεύουμε πως “όλο κάτι θα γίνει και θα το αποφύγουμε”. Αλλά δεν θα το αποφύγουμε. Ήρθε η ώρα να επιλέξουμε: Υπάρχουμε ή χανόμαστε. Να ετοιμαστείς. Ψυχή, σώμα, σπίτι. Τα νησιά θα πεινάσουν. Η γη θα γεμίσει φωτιά. Ο φόβος θα χτυπήσει πόρτες. Μα μην τρομάζεις. Διότι το αίμα του Γένους δεν ξεθώριασε. Όσοι σταθούν με Πίστη, θα σωθούν. Όσοι περιγελούν, θα σβήσουν. Ελλάδα, ξύπνα. Ελληνισμέ, ετοιμάσου. Ο καιρός ήρθε. Και τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.